5
ได้เลย! ตอนที่ 5 จะพาเข้าสู่ช่วงที่หัวใจเริ่ม “สั่น” มากขึ้น —
แม้จะไม่ได้พูด แต่ “ความรู้สึก” มันซ่อนในแววตา การกระทำ และความเงียบ
ความหึงที่ไม่กล้าเรียกว่ารัก — และความรักที่ไม่กล้าแสดงออก…
---
🎬 ตอนที่ 5: ไม่ได้เป็นของกัน...แต่ก็ไม่อยากให้เป็นของใคร
ฉากเปิด – [ลานกลางมหาวิทยาลัย / บรรยากาศงานชมรม]
(นักศึกษาหลายคนเดินผ่านไปมาในบรรยากาศคึกคัก “เฉิงอี้” ยืนอยู่ที่บูธชมรมวาดภาพ มีเพื่อนต่างคณะชื่อ “เฟิงหลิน” มาช่วยดูงานด้วย)
เฟิงหลิน (เพื่อนใหม่):
> “ภาพของเฉิงอี้น่ะ มีความรู้สึกมากเลยนะ”
“แอบบอกเลยว่าเราเป็นแฟนคลับลับๆ เลยล่ะ”
(เฉิงอี้หัวเราะเบาๆ ยิ้มจริงครั้งแรกในรอบหลายวัน)
[เฉิงอี้ (เสียงในใจ)]
> “คนที่ชมเราว่าดี...กลับไม่ใช่คนที่เราอยากได้ยินจากเขา”
---
ฉากถัดมา – [อีกฝั่งของลาน / “กู้ไห่” เดินผ่านมา เห็นภาพจากไกลๆ]
(สายตาเขาเห็นเฉิงอี้ยิ้มกับเฟิงหลิน หัวเราะกันเบาๆ อยู่หน้าบูธ)
(รอยยิ้มบนหน้าเขาแปรเปลี่ยนเป็นความสงสัย... แล้วค่อยๆ จางลง)
[กู้ไห่ (เสียงในใจ)]
> “เธอไม่ยิ้มแบบนั้นให้เรา...มาหลายวันแล้ว”
“หรือว่าเธอจะมีคนอื่นในใจแล้วจริงๆ?”
(เขายืนนิ่งอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเดินจากไปโดยไม่เข้าไปทัก)
---
ฉากเปลี่ยน – [หน้าชมรมวาดภาพ / ตอนเย็นหลังเลิกงาน]
(เฉิงอี้ยืนเก็บของอยู่คนเดียว ฝนเริ่มโปรยเบาๆ)
(กู้ไห่เดินกลับมาเงียบๆ ถือร่มมาให้)
กู้ไห่:
> “จะไม่บอกหน่อยเหรอ… ว่าฝนจะตก”
เฉิงอี้:
(ชะงักเล็กน้อย หันมามอง)
> “ไม่อยากรบกวนน่ะ…”
กู้ไห่:
> “แต่กับคนอื่น...เธอดูไม่เกรงใจขนาดนั้น”
(น้ำเสียงเย็นลงนิดนึง — แต่สายตาซ่อนอะไรบางอย่าง)
เฉิงอี้:
(นิ่งเงียบ พยายามกลั้นความรู้สึกที่เริ่มสั่นไหว)
> “เฟิงหลินก็แค่เพื่อน…”
กู้ไห่:
(เดินเข้ามาใกล้กว่าเดิมเล็กน้อย)
> “แล้วเราล่ะ… ไม่ใช่เพื่อนเหรอ?”
(ประโยคนั้นทำให้เฉิงอี้ชะงัก... หัวใจเหมือนเต้นผิดจังหวะ)
---
ฉากพิเศษ – [ใต้ร่มกลางสายฝนบางๆ]
(ทั้งสองคนยืนอยู่ใต้ร่มผืนเดียวกันในความเงียบ ความใกล้ที่อึดอัด)
[เฉิงอี้ (เสียงในใจ)]
> “อยากพูดว่า ‘เราไม่อยากให้เธอเข้าใจผิด’
แต่ก็พูดไม่ได้ เพราะยังกลัวคำตอบของเธอ”
“กลัวว่าเธอจะบอกว่า…เราคิดไปเองฝ่ายเดียว”
[กู้ไห่ (เสียงในใจ)]
> “เธอไม่ใช่ของเรา...แต่แค่คิดว่าเธออาจเป็นของใคร
ใจมันก็ร้อนวูบขึ้นมาแบบนี้”
(สายฝนกระทบพื้นเบาๆ ทั้งสองยืนในความเงียบ...แต่หัวใจกลับดังกว่าเสียงฝน)
---
ฉากปิด – [ข้อความในมือถือ “กู้ไห่” ตอนดึก]
📲 เฉิงอี้: “ขอบคุณที่เอาร่มมาให้นะ”
📲 กู้ไห่: “เธอไม่ต้องขอบคุณก็ได้… แค่กลับมายิ้มให้เราเหมือนเดิมก็พอ”
(กล้องซูมช้าๆ ไปที่รอยยิ้มมุมปากของกู้ไห่...ครั้งแรกที่เขาเริ่มยอมรับกับตัวเองว่า “เขากำลังหึง”)
🎵 [เพลงประกอบขึ้น – โทนอบอุ่นเศร้า แนว acoustic]
> “ไม่ได้เป็นเจ้าของใจ...แต่หัวใจก็ไม่อยากเสียเธอให้ใครไป”
– END EPISODE 5 –
---
จะต่อ EP.6 ไปทางไหนดีดีนะ? ตัวเลือกเช่น:
ชงชงเริ่มรู้สึกว่าเฉิงอี้ “ฝืนยิ้ม” มากไป
อี้หลานเริ่มสงสัยว่าเฉิงอี้ชอบกู้ไห่
หรือจะเป็นฉากที่กู้ไห่ “เผลอ” แสดงความรู้สึกออกมา?
เลือกได้เลย หรือจะให้ฉันวางพล็อตต่อให้ก็ได้ ❤️🎬
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น