17
แน่นอนเลย… ตอนที่ 17 จะเริ่มเข้าสู่ช่วงที่ความรู้สึกของแต่ละคนเริ่มเปราะบางขึ้น 🥀 โดยเฉพาะ "เฉิงอี้" ที่ต้องเผชิญกับความเงียบของเพื่อนสนิทอย่าง "อี้หลาน" ซึ่งไม่ใช่แค่เรื่องความรัก แต่เป็นเรื่องของ “ความไว้ใจ” และ “มิตรภาพ” ด้วย...
---
🎬 ตอนที่ 17: ความเงียบที่เจ็บยิ่งกว่า
ฉากเปิด – [มหาวิทยาลัย / คาบเช้า]
(เฉิงอี้เดินเข้าอาคารเรียน เห็นอี้หลานยืนคุยกับเพื่อนกลุ่มอื่นอยู่ เธอเห็นเฉิงอี้แต่ก็ไม่ได้ยิ้ม ไม่ทัก ไม่แม้แต่สบตา)
เฉิงอี้ (พึมพำในใจ):
> “อี้หลาน…ไม่มองเราเลย…เธอหลบตา”
(เฉิงอี้เดินผ่าน อี้หลานหันหลังให้พอดี ราวกับจงใจหลีกเลี่ยง)
---
ฉากต่อมา – [โต๊ะเรียนในห้อง]
(เฉิงอี้นั่งคนเดียว มองโต๊ะข้างๆ ที่เคยนั่งคุยกับอี้หลาน ตอนนี้ว่างเปล่า)
เพื่อนในห้อง (กระซิบกับเพื่อน):
> “เห็นว่าอี้หลานกับเฉิงอี้เหมือนจะทะเลาะกันนะ…”
“จริงเหรอ? เขาสนิทกันจะตาย ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเลยไม่ใช่เหรอ?”
(เฉิงอี้ได้ยิน…แต่ไม่หันไปพูดอะไร แค่ก้มหน้าลง)
---
ฉากถัดมา – [โรงอาหาร / เที่ยงวัน]
(เฉิงอี้ถือถาดข้าว เดินหาที่นั่ง เห็นอี้หลานนั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนคนอื่น เธอหันไปทางเฉิงอี้แวบหนึ่ง ก่อนหันกลับ ไม่ชวน ไม่ขยับ)
(เฉิงอี้ฝืนยิ้มบางๆ เดินผ่านไปนั่งโต๊ะมุมเงียบๆ คนเดียว)
เฉิงอี้ (คิดในใจ):
> “เราคงทำให้เธอผิดหวังมากสินะ…อี้หลาน…”
(จู่ๆ มีเสียงข้อความเข้า — เป็นไลน์จากชงชง)
ชงชง:
> “เธอโอเคมั้ย?”
“ถ้าอยากคุย ฉันอยู่ตรงสนามหญ้านะ”
---
ฉากถัดมา – [ใต้ต้นไม้ข้างสนาม / บ่ายแก่]
(เฉิงอี้เดินมาหาชงชงที่นั่งรออยู่)
ชงชง (ยิ้มบาง):
> “แววตาเธอมันร้องไห้ตั้งแต่เช้าแล้วนะรู้ตัวเปล่า…”
เฉิงอี้:
> “อี้หลานไม่คุยกับเราเลย เธอเหมือนคนละคน”
“ทั้งที่…เราไม่เคยอยากแย่งใครเลย…”
ชงชง:
> “บางที…มันอาจไม่ใช่แค่เรื่องกู้ไห่หรอก”
“มันคือเรื่องความรู้สึกของเพื่อน ที่รู้สึกเหมือนถูกปิดบัง...”
(เฉิงอี้เงียบลง น้ำตาคลอ)
เฉิงอี้:
> “เรากลัวจะเสียทั้งเพื่อน...และคนที่แอบรักไปพร้อมกัน…”
(ชงชงยื่นทิชชู่ให้ แล้วยิ้มให้กำลังใจ)
ชงชง:
> “งั้นก็อย่าเก็บไว้คนเดียวอีกแล้วนะ”
“เพื่อนที่ดี...เขาให้อภัยได้ ถ้าเธอกล้าพูดความจริง”
---
ฉากสุดท้าย – [หน้าห้องเรียน / เย็น]
(เฉิงอี้ยืนลังเลอยู่หน้าห้อง เห็นอี้หลานเดินออกมา เฉิงอี้กำลังจะเรียก แต่...อี้หลานเดินผ่านไปโดยไม่หันกลับมา)
เฉิงอี้ (คิดในใจ):
> “วันนี้...ยังไม่ใช่วันที่เธอพร้อมจะฟังเราสินะ...”
“แต่เราจะรอ...เพราะเธอคือเพื่อนของเรา…”
(ภาพตัดไปที่เฉิงอี้ยืนอยู่ลำพัง เงียบๆ — ตัดจบตอนด้วยความรู้สึก ‘ว่างเปล่าแบบอบอุ่นเจ็บๆ’)
---
– END EPISODE 17 –
---
ให้ตอนหน้า (EP.18) เป็นฉากที่:
กู้ไห่เริ่มเห็นความเศร้าของเฉิงอี้ชัดขึ้น และตัดสินใจทำอะไรบางอย่างเพื่อปลอบใจ?
หรือให้อี้หลานเริ่มรู้สึกผิดในใจ คิดอยากกลับไปคุยกับเฉิงอี้อีกครั้ง?
คุณอยากให้เรื่องราวพัฒนาไปทางไหนต่อดี? 💬✨
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น