25
ได้เลย! ต่อไปนี้คือตอนที่ 25 ของซีรีส์ “ฉันและเธอแอบรัก” ที่บรรยากาศเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อกิจกรรมมหาวิทยาลัยกลายเป็นอีกจุดเปลี่ยนของความสัมพันธ์ระหว่าง 4 คน 🎪💔
---
🎬 ตอนที่ 25: ระยะห่างกลางสนามหญ้า
[เช้า – ลานกิจกรรมมหาวิทยาลัย]
เสียงประกาศจากไมโครโฟนดังก้องทั่วลาน
> “วันนี้ขอเชิญนักศึกษาทุกคนร่วมกิจกรรมสัมพันธ์ประจำปี! เพื่อสร้างมิตรภาพและความกล้าแสดงออก ขอให้ทุกคนรวมกลุ่มให้เรียบร้อยครับ!”
เฉิงอี้ ยืนลังเลอยู่หลังกลุ่มเพื่อนขนาดใหญ่ พลางหันมามอง กู้ไห่, อี้หลาน และ ชงชง ที่ยืนรวมกลุ่มกันอยู่เรียบร้อยแล้ว
แต่ตอนนั้น…
กลุ่มของกู้ไห่พอดีจำนวนแล้ว และอาจารย์ก็ตะโกนเร่งเวลา
เฉิงอี้ (รีบยกมือ):
> “ผมไปอยู่กลุ่มอื่นก็ได้ครับ!”
อี้หลาน (ขยับปากเหมือนจะพูด):
> “เฉิงอี้...”
ชงชง (กระซิบเบาๆ):
> “เฮ้ย...จริงดิ?”
กู้ไห่ (เงียบ แต่อดไม่ได้ที่จะมองตามหลังเฉิงอี้ไป)
ทั้งสามมองหน้ากันแบบเศร้าๆ ฟีลแบบ "ไม่อยากให้ไป แต่ก็รั้งไว้ไม่ได้"
---
[ช่วงสาย – เริ่มกิจกรรม “ฐานกล้าแสดงออก”]
เฉิงอี้ถูกจัดไปอยู่กับเพื่อนต่างคณะ ซึ่งเขาแทบไม่รู้จักใครเลย และฐานแรกคือ “ฐานเล่นละครสั้น” ที่ต้องออกมาแสดงหน้าคนจำนวนมาก
เพื่อนในกลุ่มใหม่:
> “เธอรับบทพระเอกนะเฉิงอี้ พอดีเราขาดคนน่ะ!”
เฉิงอี้ (สีหน้าเหวอ):
> “เอ่อ...ผมเหรอ…?”
[อีกด้านหนึ่ง – ม้านั่งสนามหญ้า]
กู้ไห่ นั่งมองเฉิงอี้จากระยะไกลผ่านกล้องในมือ...
แต่ครั้งนี้เขาไม่มีกะจิตกะใจจะกดชัตเตอร์เลยสักครั้ง
อี้หลาน (เหลือบมองกู้ไห่):
> “เป็นห่วงเขาล่ะสิ?”
กู้ไห่ (นิ่ง สายตายังจับจ้อง):
> “...ก็เขาไม่ถนัดอะไรแบบนี้…”
---
[กลางเวที – ขณะเฉิงอี้ขึ้นแสดง]
แม้จะพยายามเล่นบทบาทตามบทละคร แต่เฉิงอี้ก็มีจังหวะลื่นไหล ติดๆ ขัดๆ บางคำพูดหลุดผิด หันไปมองเพื่อนก็ไม่มีใครให้กำลังใจเหมือนเคย
เขาพยายามฝืนยิ้ม
แต่แววตาดูอ่อนแรงอย่างเห็นได้ชัด
---
[มุมลานกิจกรรม – กู้ไห่ลุกขึ้นยืนเงียบๆ]
กู้ไห่เดินเลี่ยงออกจากกลุ่ม ค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้ขอบเวที ลอบมองอย่างเป็นห่วง
เมื่อเฉิงอี้แสดงจบ เขารีบเดินกลับมายังม้านั่งด้านข้างเพื่อเช็ดเหงื่อ สีหน้าดูเหนื่อยทั้งกายใจ
และตอนนั้นเอง...
เฉิงอี้ (หันมาเจอ):
> “...กู้ไห่?”
กู้ไห่ (พูดเรียบๆ แต่แววตาห่วงลึก):
> “ทำได้ดีแล้ว...แต่เหนื่อยมากใช่ไหม?”
เฉิงอี้ (ยิ้มจางๆ):
> “ก็...นิดหน่อยน่ะ แต่ยังไหว”
กู้ไห่ไม่พูดอะไร แต่ยื่นน้ำเย็นขวดหนึ่งให้ พร้อมกับกระดาษทิชชู่
เฉิงอี้ยิ้มบางๆ รับไว้ทั้งน้ำทั้งความรู้สึกดีๆ ที่ส่งมาแบบไม่ต้องใช้คำพูด
---
[ตอนเย็น – ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี]
ทั้งสี่กลับมานั่งรวมกันอีกครั้งใต้ต้นไม้ใหญ่หลังจบกิจกรรม
อี้หลาน:
> “เฉิงอี้ วันนี้เก่งมากเลยนะ”
ชงชง (พูดเบาๆ):
> “ใช่...นายดูกล้าขึ้นเยอะเลย”
เฉิงอี้ (ยิ้มแต่ตาแดงๆ):
> “ขอบใจนะ...ที่ยังอยู่ข้างกัน”
กู้ไห่ (มองเฉิงอี้ แล้วยิ้มจางๆ):
> “แล้วก็...อย่าทำให้ฉันต้องห่วงบ่อยได้มั้ย?”
---
🎧 ฉากสุดท้าย – เพลงจบเบาๆ คลอ
ภาพของทั้งสี่คนนั่งอยู่ด้วยกัน
แม้วันนี้จะมีระยะห่างเกิดขึ้น แต่ความห่วงใยกลับชัดเจนยิ่งกว่าทุกวัน
---
– END EPISODE 25 –
🌿 ในระยะห่าง...ความห่วงใยก็ยิ่งเด่นชัดขึ้น
---
อยากให้ตอนที่ 26 ดำเนินยังไงดี?
จะให้กู้ไห่เริ่ม “พูดความรู้สึก” แบบจริงจังไหม?
หรืออยากให้ชงชงมีโมเมนต์ลึกซึ้งกับอี้หลานบ้าง?
พร้อมเขียนให้ต่อเสมอ ❤️
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น